Heel heel ver van de aardbol leefde
er eens een lief meisje.
Haar naam was Ingrid.
Haar mama was een toverfee.
Maar Ingrid had geen krachten.
Iedereen van haar familie had krachten, maar zij niet.
Ze vond het heel jammer.
Maar ze hield van haar vriend Tom.
Dat was wel een fee maar zij vond dat niet erg.
Op een dag wou zij naar mensenland.
Tom vond het gevaarlijk, maar Ingrid
wilde niet luisteren.
Ze wilde en moest naar mensenland.
Toen ze op mensenland aankwam zag ze geen mensen.
Plots kwam er iemand naar haar toe.
Een mama, en die mama zocht haar dochter.
Ze vroeg aan Ingrid of ze een lief meisje had gezien.
Ingrid zei dat ze het niet wist.
En de vrouw begon te wenen.
Ingrid zei dat de vrouw niet moest huilen.
Ze zouden haar dochter wel gaan zoeken.
Toen de vrouw dat hoorde stopte ze meteen met huilen en begon een naam
te roepen.
Vreemd genoeg riep de vrouw “Ingrid, Ingrid!!!!”
Het meisje vroeg “hoe heet u eigenlijk mevrouw?”
De vrouw zei “Ik heet Stella.”
Ingrid schrok, haar mama hete ook zo.
Maar de vrouw zij niks meer en riep verder haar dochter.
Ingrid merkte ineens dat de vrouw haar eigen mama was, maar dan in
mensenland.
Ingrid zei dat ze weg moest.
De vrouw vond het goed.
En Ingrid ging terug naar haar wereld.
En haar mama riep “Ingrid, Ingrid waar ben je.”
Ingrid riep “Hier ben ik mama.”
Haar mama begon te wenen, ze was zo blij dat ze haar dochter terug zag.
En toen vloog Ingrid ineens.
Ze kreeg mooie blauwe vleugels en blauwe schoentjes en een jurk.
Ingrid was een fee geworden.
Ze was zo blij.
En Ingrid leefde lang en gelukkig.
