Lars en Petra liepen in de stad.
Toen ze bij het park kwamen zagen ze een oud vrouwtje vogels voeren.
Wat raar zei Petra, alleen de kraaien eten van haar brood.
De eenden en duiven eten er niets van.
Kom maar hier kinderen, zei het oude vrouwtje, dan krijgen jullie een snoepje.
Dat wilde Lars wel, maar Petra hield hem tegen.
Niet doen Lars, geen snoep van vreemde mensen aannemen.
Lars moest heel hard lachen.
Doe niet zo raar Petra, wat kan er gebeuren?
Hij liep naar de oude vrouw en stak het snoepje in zijn mond.
Er zat een vreemde smaak aan het snoepje, en Lars werd een beetje groen.
En toen...Poef!
Lars was veranderd in een kikker.
Snel greep het oude vrouwtje Lars bij zijn achterpoot en lachte,
Ha ha, ik ben de stadsheks, en jij gaat in de kikkersoep!
Help help kwaakte Lars, maar de heks luisterde niet.
Ze sprong op haar bezem en vloog weg.

Petra rende zo hard als ze kon achter de heks aan.
Gelukkig ging de heks niet ver.
Petra kon nog net zien in welk huis de heks naar binnen ging.
Door het raam zag ze hoe de heks Lars in een kooitje op de tafel zette.
Lekkere lekkere kikkersoep riep de heks, en ze lachte gemeen.
 


© afbeelding Arwin Kossen

Ik ga even naar de supermarkt voor kruiden,
en daarna ga je in de soep zei de heks tegen Lars.
Ik ben zo terug zei de heks en ze ging naar buiten.
Dit is mijn kans dacht Petra en ze sloeg het raam kapot.
Snel pakte ze Lars van de tafel en rende zo hard mogelijk weg.

Hoe moet ik je nu weer in een jongetje veranderen Lars? Vroeg Petra.
Misschien moet ik op zoek naar een andere heks die de betovering kan verbreken.
Ik weet al wat je moet doen kwaakte Lars.
Je moet me een zoen geven!
Een zoen? Zei Petra verbaasd.
Ja kwaakte Lars, dat heb ik wel eens ergens gelezen.
Als iemand in een kikker is veranderd,
kun je de betovering verbreken door hem een zoen te geven.
Hè bah, zei Petra.
Ik ga echt geen kikker zoenen hoor Lars.
En groen is toch je lievelingskleur?
Nu begon Lars heel hard te huilen.
Moet ik dan voortaan vliegen eten?
Ik vind vliegen vies!
Dat vond Petra toch ook wel weer zielig.
Ze deed haar ogen dicht en gaf Lars heel voorzichtig een kusje.
En POEF, daar stond Lars weer.
Lars was zo blij dat hij weer een jongetje was dat hij begon te dansen.
Hij rende door de straat en riep heel hard.
IK BEN GEEN KIKKER!! IK BEN GEEN KIKKER!!
Iedereen keek verbaasd naar Lars, maar dat maakte hem niets uit, zo blij was hij.
En Lars heeft nooit meer snoepjes van vreemde mensen aangenomen


Einde.

Dit verhaaltje is geschreven
door
Jeffrey (11 jaar)

 

Wil je ook mee doen met de schrijfwedstrijd ?
Klik dan hier !

Klik hier om naar de spelletjes te gaan